وبلاگ نویس

چقدر قشنگ است دنیاى کسى عشق را تجربه مى کند و به خاطر کسى که از ته دل دوستش دارد مخالف امواج دریا به جلو پیش مى رود گرچه از نگاه خیلى ها، او غرق مى شود اما او به آرامش ساحل آن سوى دریا مى اندیشد و دل  به دریا مى زند و تا آخر مسیر پیش مى رود چشمانش از شادى برق مى زند، حتى نوشته هایش بوى گل هاى مهربانى مى دهند به او تبریک مى گویم گر چه خودش هیچ وقت ندانست که من با نوشته هاى او بود که وبلاگ نویس شدم ...

دختران عزیز سرزمینم

دختران عزیزِ سرزمینم،

 در هر جاىِ این وطن که هستید شمال و جنوب، شرق و غرب ، سکوتى را که در باورتان به غلط گنجاندند بشکنید و بى حرمتى و تعرض و بى پروایى جنس مخالفتان را فریاد بزنید.مبادا که شما را ضعیفه بخوانند و گمان کنید که ضعیف هستید. مبادا که خود را جنسِ برتر بدانند و فرمان هوس رانى در شهر برانند و شما در مقابلشان گردن کج کنید. گذشت آن زمانى که مى گفتند دختر حرف نمى زند، دختر اعتراض نمى کند. پاره کنید این سند بردگى را که نسل به نسل پدرانتان مهر تایید بر آن زده اند آبروى شما زمانى مى رود که سکوت کنید تا مردان قوم و قبایلان ٤١ دختر دیگر را در عمق شوراب هاى اشک هاى پنهانىِ چاهِ شهوت خفه کنند. زمانى که لذت گناه فراگیر مى شود پنهان کردن مسببان گناه جایز نیست زمانى که پرده هاى حیا دریده شدند آبرو دارى و سرپوش گذاشتن جایز نیست مسئولینى که دم از دین میزنید، در کشور شما هم جنس هاى شما هر روز برگى تاریک تر و ننگین تر از دیروز بر کتاب تاریختان اضافه مى کنند از دین تنها همین کافى بود که به یک جمله از آن عمل مى کردید اگر دین ندارید حداقل آزاده باشید چه برسد به شما که ادعاى دینداریتان گوش افلاکیان را کر کرده و صف هاى منظم عبادتتان شیطان را فریب داده، آزاده باشید و حق مظلوم را از ظالم بستانید و بیش از این نام اسلام را خدشه دارِ نامسلمانان نکنید.

دختران سربلند و پاک دامن ایرانى مبادا که از حیا و شرم سرتان پایین باشد و نبینید که اطرافتان چه مى گذرد سرتان را بالا بگیرید و چهره ى دیو صفتان شهر خود را رسوا کنید تا شیشه ى عمرشان را بشکنیم.

چوب خط

اگر جایى دیدى که خط لبخند کسى عمیق تر از خط اخمش شده

بدون که چوب خط غم هاش پر شده

دیگه داره بیخیالى سیر مى کنه ....

گدایى

در دنیایى که براى سکه صف مى کشند باید دوست داشتن را گدایى کرد.

جام جهانى چشمانت

عزیزترینم،

حال که چند روز بیشتر به دیدنت نمانده، از دلتنگى و شوق لبریزم، روز و شب لحظه ى دیدار را براى خودم تجسم مى کنم و در کنارِ تنهایىِ شمعدانى هاىِ پنجره که مى نشینم همراه گنجشک ها مى شوم و دلم پر مى کشد براى عطر آغوشت.

پرستوى مهاجر من،

کى به آشیانه ى کوچک قلبم باز مى گردى تا آن را که از دورى و نبودنت ویران شده با دست نوازشگرت ترمیم کنى، آه، دلم لک زده براى نوشیدنِ سرمستى، از جام بلورین چشمانت که در همان نیمه ى اولین نگاه، جهانم را مستعمره ى خودش کرد و پس از آن در سیاهىِ هر شب، درخششِ چشمانت را در دلِ رویا یافتم. بیا که تو تعبیر خواب هاى درخشان رویا هستى.

نفسم، 

تو را بیشتر از جانم و به اندازه ى وسعت آسمانم دوست مى دارم.

چالش رادیو بلاگى ها

دعوت مى کنم از فاز تو فاز^-^ (زود باش بنویس منتظرم)

این اواخر

این روزها هر طرف را نگاه مى کنم به جاى همه ى بودن ها،

فقط نبودن تو را مى بینم و در لابه لاى یخبندان صداها،

به دنبال نت هاى گرم کلامت مى گردم که نامم را،

با پسوند جان صدا کنى و جوابت را ندهم

تا دوباره تکرارش کنى... 

تو نمى دانستى اما من، 

من دیوانه ى شنیدن نامم با آواى تو بودم

این روزها نیستى که ببینى بیمارى عجیب دلتنگى گرفته ام.

دلتنگى مثل طنابى است که دور گردن مى پیچد و 

نفست را بند مى آورد

دلتنگم،

دلتنگِ آن نگاه هاى مردانه ات،موقع شیطنت هاى زنانه ام 

دلتنگِ احوال پرسى هاى بى دلیل و مکرر اول آشناییمان 

که بوى دوستت دارم هاى این اواخر را مى داد.

'این اواخر'، هیچ وقت تصور این واژه را 

در دفتر ثبت خاطراتمان را نمى کردم

دلتنگ عکسِ قاب عکسى هستم که سال هاست برعکس روى دیوار است...

دلتنگِ شوخى هایت که درست موقعِ جدى بودنم گل مى کرد،

دلتنگِ قهرهاى کودکانه که به ثانیه نمى کشید، 

چقدر بزرگ شدیم که قهرِ آخرمان، سالهاست طول کشیده؟

جمله ى تاریخى

.خوردیم به بد جایى از تاریخ.

بى حاشیه

این منم، خسته و زخمى شده کِز کرده کنارى

بر تنم حجمِ مصیبت زده از کهنه غبارى

برگِ پاییزم و افتاده ام از چشمِ طبیعت

تو ولى سبز ترین خاطره در یادِ بهارى

کوهِ نورى ومنم نادر و این مرزِ جنون است

بر سرت جنگ شد از بس که تو مانند ندارى

چو زنى تیرِ جفا از صفِ مژگان سیاهت

ماتِ آن لشگرِ انبوهم و از خویش فرارى

چه نیازى که خورد غم چو ندارد پرو بالى

مرغ عشقى که رها گشته به زندان نگارى

خواب دیدم که تو را تنگ در آغوش گرفتم

شده تعبیر که دل تنگ و بدین عشق دچارى

کاسه ام در غمِ هجران شده لبریزِ صبورى

تا به کى دل ز غمش این همه سوزنده ببارى

گفته بودند که آرامش بى تاب دلانى

بعد دیدار به دل نیست دگر تاب و قرارى

گلِ نازک تن و زیبا نگرانم که مبادا

نگرانم که مبادا برود دستِ تو خارى

همه عمرم به همین جمله ىِ بى حاشیه بگذشت

دوستت دارم و اى کاش تو هم دوست بدارى