سایه سر

 درختان این شهر مرا می شناسند...
 صدایم برای پرندگان شهر آشناست
 ابرهای شهر سایه سرم هستند
 خورشید شهر گرمای وجودم است 
 رودخانه این شهرطرحی از چهره ی من کشیده است 
کودکان این شهر هم بازی های من هستند
  پس تو کی  مرا میشناسی?
 پس تو کی با من آشنا می شوی?
     پس تو کی سایه سرم می شوی?  
پس تو کی گرمای وجودم می شوی ?
پس تو کی نقشی از چهره ی من می کشی?
 تو که سبز تر از درختی و خوش صدا تر از پرنده
 و مهربان تر از ابر و گرم تر از خورشید و با طراوت تر از رود
 و شاد تر از کودکان...
ای آبی تر از آسمان به وسعت  کهکشان  تو را دوست دارم...