کاروان زندگى

و چقدر خسته است این تنِ جا مانده از کاروان خوشبختى 

از بس که رفت و نرسید

و چقدر سیاه است سایه ى وهمِ حجمِ جاده ى بى عبورِ آینده

که سیاهى اش را به رخ جانِ شبِ حال مى کشد

و چقدر دور است 

و چقدر نزدیک است 

مقصدِ بدون بازگشتِ مرگ 

ناشناخته ترین سرزمینِ بکر 

و روشن ترین نقطه در انتهاى مسیر تاریک زندگى 

مرگ، دست نیافتنى ترین، 

آرزوىِ این تنِ خسته ىِ جا مانده از کاروانِ زندگى است

که مى خواهمش