ترس پروانه شدن

نوش داروىِ تو اما و اگر دیر کند

غَمِ چشمانِ سیاهت چو مرا پیر کند

گله اى نیست که خود میلِ تو دارم صنما

رسمِ دنیاست و این ها همه تقدیر کند

تَبِ عشقت هذیان هاىِ مرا فاش کند

شَبِ تاریکِ مرا زلف تو تعبیر کند

تو نِشانم بده از چالِ رُخت راهِ فرار

که مرا حسرتِ یک بوسه به زنجیر کند 

اگر این دل شده دیوانه به آن خورده مگیر

کارِ دل نیست که اندیشه و تدبیر کند

چون تو بى مهر و وفایى به گمانت که منم

همه را کافر بى دین چو تو تکفیر کند

همه گل هاىِ گلستان جهان را نفسم

لب شیرین و طرب زاىِ تو تحقیر کند

سرکشان از غَمِ افسار نظر بى خبرند

همه را غمزه ىِ چشمان تو تسخیر کند

عطرِخوش بوى تنت را و تپش هاى دلم

هر چه گشتم سخنى نیست که تفسیر کند

پیله اى بافتَم از تارِ خیالات و مرا 

ترسِ پروانه شدن باز زمین گیر کند